Zawartość płyty

Zygmunt Stojowski (1870–1946) Sonata A-dur na fortepian i wiolonczelę op. 17 (18) | Sonata for Piano and Cello, Op. 17 (18) (1895–1896)

1. I. Andante. Allegro risoluto [11'15'']
2. II. Andante [7'58'']
3. III. Allegro con fuoco [8'20'']

Ludomir Różycki (1884–1953) Sonata a-moll na wiolonczelę i fortepian op. 10 | Sonata for Cello and Piano, Op. 10 (1906)

4. I. Allegro [7'45'']
5. II. Andante [4'55'']
6. III. Allegro molto [6'40'']

Całkowity czas

47'16''

„Zygmunt Stojowski i Ludomir Różycki to wybitne postacie muzyki polskiej końca XIX i pierwszej połowy XX wieku. Obaj dali się poznać nie tylko jako ciekawi twórcy i wykonawcy, ale również jako gorący patrioci, troszczący się o losy kraju i pielęgnowanie polskości w trudnych okresach historii. Album prezentujący sonaty wiolonczelowe ich autorstwa wpisuje się w obchody 100. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości, przypominając, jak wielką rolę w procesie budowania narodowej tożsamości odgrywa rodzima kultura” (Tomasz Strahl).

Sonata A-dur na fortepian i wiolonczelę op. 18 Stojowskiego – ucznia Ignacego Jana Paderewskiego, pierwszego polskiego kompozytora, któremu zorganizowano koncert monograficzny w słynnej Carnegie Hall – to dzieło wirtuozowskie, pełne rozmachu, z rozbudowaną, brawurową partią obu instrumentów i bogatą melodyką nawiązującą do nurtu narodowego. Jako utwór popisowy prezentował ją m.in. Pablo Casals. W nieco innym charakterze utrzymana jest Sonata a-moll na wiolonczelę i fortepian op. 10 Różyckiego. To kompozycja bardziej intymna, odznaczająca się urokliwą melodyką, wybujałą uczuciowością, w której można odnaleźć nawiązania do polskiej muzyki ludowej. Obie sonaty pozostają wartościowym świadectwem czasu, w którym powstały i zasługują na to, by zostały docenione.