Informacje o wykonaniu i nagraniu

Prawykonanie utworu miało miejsce 11 maja 2014 r. (Warszawa, Katedra Wojska Polskiego) w trakcie koncertu prawykonań utworów Mariana Sawy w 9. rocznicę jego śmierci. 

Wykonanie: Dominik Łukaszewski - organy.

Nota biograficzna

Marian Sawa

Marian Sawa urodził się w 1937 r. w Krasnymstawie, a zmarł w 2005 r. w Warszawie. W latach 1951-1955 odbywał naukę w Salezjańskiej Szkole Organistowskiej w Przemyślu, a później — do 1958 r. — doskonalił swoje umiejętności w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. J. Elsnera w Warszawie, w klasie organów F. Rączkowskiego.

W latach 1958-1968 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (organy: F. Rączkowski; kompozycja: P. Perkowski, później K. Sikorski). W latach 1956-1966 był organistą w warszawskim kościele garnizonowym (dziś Katedra Polowa WP).

Od 1966 roku do ostatnich dni swe-go życia prowadził działalność pedagogiczną w stołecznym szkolnictwie muzycznym, szczebla średniego i wyższego.

Jako organista współpracował i nagrywał z wieloma wybitnymi solistami i zespołami. Koncertował wielokrotnie w kraju i za granicą. Brał udział w pracach jury licznych konkursów.

Dużą popularnością cieszą się chóralne kompozycje Mariana Sawy (ponad 160 pozycji), w których priorytetową rolę odgrywa tekst (głównie religijny, ale także poetycki czy świecki). Kompozytor korzysta z tradycyjnej formy zapisu i środków wyrazu. Utwory te charakteryzują się szlachetną prostotą, głębią wyrazu.

Trzon twórczości Mariana Sawy stanowi, ciesząca się popularnością wśród wykonawców, muzyka organowa (ponad 200 pozycji), w której idiom stylistyczny kompozytora jest najczytelniejszy. W języku muzycznym jego dzieł organowych zauważamy doskonałą umiejętność łączenia wielu tradycyjnych elementów ze współczesnymi. Utwory te to kompozycje o różnej doniosłości i walorach: od drobnych miniatur, preludiów, poprzez formy średniej wielkości, do dzieł monumentalnych. Większość z nich posiada improwizacyjną, swobodną formę. Jednak nie brakuje wśród nich koncertów, sonat, passacaglii, etiud, toccat, fantazji, fug, partit, capriciów, ciacconn, form cyklicznych. Są to kompozycje refleksyjne, poważne, majestatyczne lub dramatyczne, a także motoryczne czy wręcz groteskowe. Spotykamy tu zarówno niebanalną melodykę, harmonię i rytmikę czy poszukiwania sonorystyczne, jak i próby stylizacji i archaizacji.