W naszych czasach na podstawie osiągnięć nauk przyrodniczych poszukuje się ogólnej teorii wszystkiego. Kultura, sztuka, humanistyka powinny odnaleźć drogę, by odkryć własne miejsce w świecie ujednoliconym na matematyczno-fizycznych podstawach. Badać do jakiego stopnia o podstawach bytu- mogą mówić własnym językiem i prowadzić dociekania tam, gdzie metafizyka nie przeczy ścisłym zasadom, ale z ich ducha wynika. Wielkim odkryciem XX wieku jest postrzegana w każdym aspekcie przestrzeń. Natomiast w sztuce minionego stulecia największe odkrycie stanowi abstrakcja. Kiedy abstrakcja i przestrzeń spotkają się we współdziałaniu, otwierają się niespodziewane perspektywy spekulatywnej refleksji. Kultura jako całość jest systemem symbolicznym, abstrakcja zaś to tylko symboliczny sposób na zawarcie niemożliwych inaczej do przekazania treści. Abstrakcja ma własne przestrzenie w kulturze, a kultura ma własne przestrzenie w abstrakcji.

Krzysztof Lipka

Muzykolog, historyk sztuki, w latach 1975-1994 redaktor Programu III Polskiego Radia, autor licznych audycji i słuchowisk literacko-muzycznych. Inicjator oraz współzałożyciel Polskiego Radia Bis, kierownik pierwszej w historii Polskiego Radia Redakcji Form Eksperymentalnych (1994-1998), a następnie Redakcji Popularyzacji Kultury (1998-2002). Autor trzynastu książek i ponad dwustu artykułów z zakresu sztuki i kultury. Prozaik i poeta, jego teksty posłużyły Marcinowi Błażewiczowi do skomponowania symfonii, a Norbertowi Kuźnikowi i Stanisławowi Moryto - cykli pieśni. Nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina ukazał się cykl książek Krzysztofa Lipki: Utopia Urzeczywistniona. Metafizyczne podłoże treści dzieła muzycznego (2009), Pejzaż nadziei. Historyczny rozwój muzyki jako proces o charakterze teleologicznym (2010), Entropia kultury. Sztuka w ponowoczesnej pułapce (2013). Niniejsza książka zamyka tę tetralogię.